Wszystko… Byle tylko na Bożą chwałę…

Kilka osób w przeciągu kilkunastu ostatnich godzin podesłało mi linka do nagrania ze śpiewającą zakonnicą. Dziś widzę, że ta siostra opanowała już nie tylko facebooka, ale i niektóre portale informacyjne.

Tak wielu się tym zachwyca… Trudno jednak powiedzieć, czym bardziej. Czy tym, że siostra pięknie śpiewa, czy bardziej tym, że jest zakonnicą? A może jedno i drugie, dodane do siebie, tworzy coś tak zadziwiającego?

Siostra rzeczywiście śpiewa pięknie. Ma dar, talent … Ale to chyba nie to wzbudza całą tę sensację. Wzbudza ją chyba bardziej fakt, że ta dziewczyna nosi habit. Bo czy gdyby nie nosiła, Watykan zabrałby głos w tej sprawie?

Zastanawiam się, cóż w tym jest takiego niezwykłego? A może ten hałas wokół siostry obnaża tylko po prostu nasze stereotypy, zaściankowy sposób myślenia? Może niektórzy wciąż jeszcze myślą, że do zakonów idą tylko zakompleksione, zamknięte w sobie dziewczyny… Takie, które nic w życiu robić nie potrafią i które wolą uciec przed światem za klasztorne mury. Może niektórzy ciągle jeszcze myślą, że do seminariów idą tylko życiowe niedorajdy. Tacy, co to ani pracy ani dziewczyny znaleźć sobie nie potrafią?

Okazuje się, że w seminariach i w klasztorach są tacy, którzy dopiero co zdali maturę i tacy, którzy już dawno są po doktoracie. Są tacy, którzy ,,żyjąc w świecie” do końca dostawali od rodziców kieszonkowe i tacy, którzy na swoje utrzymanie zarabiali własnymi rękoma.
Tacy i tacy.

Pamiętam zdziwienie moich znajomych, kiedy powiedziałem im, że zanim wstąpiłem do Zakonu, zdobyłem dwa zawody. Myśleli, że żartuję. Nie mogli uwierzyć i zrozumieć, że ktoś kto może pracować i zarabiać, rzuca wszystko i wybiera coś zupełnie innego.

A przecież Pan Bóg niczego nam – powołanym – nie zabiera. Nie odbiera nam talentów i darów, zdobytych wcześniej umiejętności. On tylko chce, abyśmy z tego mądrze korzystali i roztropnie to wszystko w życiu sobie poukładali. Bogu chodzi tylko o to, byśmy mieli właściwą hierarchię wartości. Właściwą czyli taką, w której pierwsze miejsce należeć będzie zawsze do Niego.

Nie zdziwię się, jeśli kiedyś jeszcze zrobi się głośno o jakiejś innej zakonnicy, która znów coś zaśpiewa, zatańczy, zarapuje. Naprawdę, nic w tym niezwykłego. Byle tylko wszystko na Bożą chwałę.