Kategoria: Powołaniowo…

Nie da się ukryć, że jako pijarzy mamy młodym wiele do zaproponowania. Wachlarz propozycji rozbudowujemy coraz bardziej. Na szczęście nie brakuje tych, którzy już z naszych propozycji korzystają. Wciąż jednak mamy świadomość, że są i tacy, którzy znaleźliby u nas coś dla siebie, ale … jeszcze do nas nie trafili  Może zatem ten wpis sprawi, że odezwie się jakaś kolejna nowa osoba?

Wczoraj późnym popołudniem – razem z kilkoma chłopakami z Krakowa – wysiadłem na stacji Łowicz Główny. Na stacji tak dobrze mi znanej. Swego czasu przecież często odjeżdżałem i przyjeżdżałem na te łowickie perony. Ostatni raz już nawet nie pamiętam kiedy.

Teraz znów kilka dni w Łowiczu. Podróż sentymentalna – bez wątpienia. Cel: kolejny turnus rekolekcji dla chłopaków – w ramach naszego duszpasterstwa powołań.

Łowicz to miejsce, do którego wracam chętnie, choć z racji moich aktualnych obowiązków, dość rzadko. Przed sześciu laty spędziłem tutaj cały jeden rok mojej zakonnej formacji. Rok szczególny. Nie tylko przez to, że był dla mnie przerwą w krakowskich studiach. Nie dlatego, że był czasem odkrywania tego, jak życie zakonne wygląda poza seminarium. Nawet nie dlatego, że po raz pierwszy stawałem wtedy przy tablicy w roli nauczyciela. I to w dodatku w roli nauczyciela gimnazjalistów i licealistów.

To był rok szczególny, bo właśnie wtedy umocniło się moje powołanie. Obserwując z bliska pracę starszych Współbraci, ich zaangażowanie i poświęcenie, zdecydowałem, że w swoim życiu chcę robić to, co oni. Na kilka miesięcy przed ślubami wieczystymi właśnie w Łowiczu dałem sobie i Panu Bogu ostateczną odpowiedź. Zadecydowałem, że jest to właśnie ta droga, po której chcę iść. To właśnie stąd mój sentyment do Łowicza.

Skąd mam mieć pewność, że mam powołanie?
Dlaczego Bóg wybiera takiego grzesznika, jak ja?
Czy w seminarium dam sobie radę?
Czy studia nie okażą się ponad moje siły?
Jak powiedzieć rodzicom o swojej decyzji?
Co ludzie powiedzą, kiedy po miesiącach spędzonych
w seminarium będę musiał wrócić do domu?

Z takimi i bardzo podobnymi pytaniami ze strony młodych spotykam się często.
I coraz częściej widzę, że nie trzeba modlić się o powołania.
Trzeba modlić się od ODWAGĘ dla powołanych.