Nie da się ukryć, że jako pijarzy mamy młodym wiele do zaproponowania. Wachlarz propozycji rozbudowujemy coraz bardziej. Na szczęście nie brakuje tych, którzy już z naszych propozycji korzystają. Wciąż jednak mamy świadomość, że są i tacy, którzy znaleźliby u nas coś dla siebie, ale … jeszcze do nas nie trafili Może zatem ten wpis sprawi, że odezwie się jakaś kolejna nowa osoba?
Wczoraj późnym popołudniem – razem z kilkoma chłopakami z Krakowa – wysiadłem na stacji Łowicz Główny. Na stacji tak dobrze mi znanej. Swego czasu przecież często odjeżdżałem i przyjeżdżałem na te łowickie perony. Ostatni raz już nawet nie pamiętam kiedy.
Teraz znów kilka dni w Łowiczu. Podróż sentymentalna – bez wątpienia. Cel: kolejny turnus rekolekcji dla chłopaków – w ramach naszego duszpasterstwa powołań.
Łowicz to miejsce, do którego wracam chętnie, choć z racji moich aktualnych obowiązków, dość rzadko. Przed sześciu laty spędziłem tutaj cały jeden rok mojej zakonnej formacji. Rok szczególny. Nie tylko przez to, że był dla mnie przerwą w krakowskich studiach. Nie dlatego, że był czasem odkrywania tego, jak życie zakonne wygląda poza seminarium. Nawet nie dlatego, że po raz pierwszy stawałem wtedy przy tablicy w roli nauczyciela. I to w dodatku w roli nauczyciela gimnazjalistów i licealistów.
To był rok szczególny, bo właśnie wtedy umocniło się moje powołanie. Obserwując z bliska pracę starszych Współbraci, ich zaangażowanie i poświęcenie, zdecydowałem, że w swoim życiu chcę robić to, co oni. Na kilka miesięcy przed ślubami wieczystymi właśnie w Łowiczu dałem sobie i Panu Bogu ostateczną odpowiedź. Zadecydowałem, że jest to właśnie ta droga, po której chcę iść. To właśnie stąd mój sentyment do Łowicza.
Skąd mam mieć pewność, że mam powołanie?
Dlaczego Bóg wybiera takiego grzesznika, jak ja?
Czy w seminarium dam sobie radę?
Czy studia nie okażą się ponad moje siły?
Jak powiedzieć rodzicom o swojej decyzji?
Co ludzie powiedzą, kiedy po miesiącach spędzonych
w seminarium będę musiał wrócić do domu?
Z takimi i bardzo podobnymi pytaniami ze strony młodych spotykam się często.
I coraz częściej widzę, że nie trzeba modlić się o powołania.
Trzeba modlić się od ODWAGĘ dla powołanych.
Jakiś czas temu przeczytałem książkę – wywiad z arcybiskupem przemyskim Józefem Michalikiem. Wiele ciekawych wypowiedzi i spostrzeżeń. Wiele uwag i sugestii, wartych przemyślenia i wcielenia w życie. Od razu po odłożeniu książki na półkę, powiesiłem sobie na drzwiach kartkę ze słowami, które najbardziej mnie uderzyły. Przywołuję te słowa dzisiaj, bo dziś właśnie Dzień Dwóch Sakramentów:
Wciąż jeszcze kilka myśli o kapłaństwie. Bo jakże tu o nim nie pisać? Przecież to całe moje życie.
Jan Paweł mówił o kapłańskiej samotności: ,,Po to kapłan jest sam, żeby inni sami nie byli.” A dziś inny cytat, równie znanego kapłana. I to cytat wcale nie stojący w sprzeczności z powyższym. Ojciec Leon Knabit OSB, bo o nim myślę, w jednej ze swoich książek napisał: ,,Ksiądz musi mieć serce jak tramwaj, to znaczy, że powinien wszystkich do niego wpuszczać.”
Ciągnąc dalej ten wątek można śmiało powiedzieć, że serce – tramwaj to nie tylko przywilej kapłana. Każdy powinien mieć takie serce. Bo przecież do tego zobowiązuje nas przykazanie miłości Boga i bliźniego.
