Kategoria: Ojcowskie rady naszych pasterzy

Dziś trzecia niedziela Adwentu nazywana Niedzielę Gaudete (Radujcie się). Ciekawą radę daje nam przy tej okazji kaznodzieja domu papieskiego, o. Raniero Cantalamessa:

,,Jeśli chcecie apostołować, proście Ducha Świętego o dar radości. Radość jest tym, co najbardziej przekonuje ludzi. A my mamy przecież pokazywać życiem, że Jezus nie tylko się narodził, ale też pokonał śmierć i zmartwychwstał. Radość naprawdę jest tym, co najbardziej przekonuje ludzi.”

Niedawno – przy okazji lektury pewnej książki – wspominałem o ks. kard. F. Macharskim. Trochę z nieskrywaną nostalgią i żalem, bo nigdy nie poznałem go osobiście. Za to sporo nasłuchałem się o nim od tych, którzy go znali. Bez wątpienia – był to Pasterz przez wielkie ,,P.”

Właśnie odłożyłem na półkę książkę o innym wielkim Pasterzu Kościoła, choć o wiele mniej znanym niż kard. Franciszek. Mam na myśli osobę o. Piotra Rostworowskiego.

Mieli z kard. Macharskim wiele wspólnego – obu ich łączyła nie tylko miłość do Boga i Kościoła, ale także szczególna przyjaźń z Papieżem Polakiem. Ojciec Piotr przez całe lata był dla Karola Wojtyły (biskupa i kardynała), nie tylko przyjacielem, ale także spowiednikiem i kierownikiem duchowym.

Ojciec Rostworowski to postać niezwykła. Najpierw benedyktyn w Belgii, potem w Tyńcu k. Krakowa. Po kilku latach przechodzi do kamedułów i zamieszkuje na krakowskich Bielanach. Zostaje przeorem Bielan i równocześnie klasztoru w Bieniszewie k. Konina. Z czasem podejmuje odpowiedzialność nie tylko za kamedulskie eremy w Polsce, ale także we Włoszech i w Kolumbii. Na koniec życia zostaje rekluzem (zakonnik zobowiązujący się do nieopuszczania własnej celi i niekontaktowania się nawet z innymi zakonnikami danej wspólnoty). Umiera w wieku 89 lat w kamedulskim eremie we Frascati k. Rzymu. Tam też zostaje pochowany w czasie uroczystości, której przewodniczy ówczesny abp St. Dziwisz – legat Jana Pawła II.

Dziś jeden tylko cytat z książki poświęconej poświęconej osobie o. Piotra. Cytat ku refleksji:

,,Na modlitwę potrzebny jest specjalny czas. Jest to fundamentalna zasada i potrzeba naszej duszy. Nikt nie zaprzeczy, że odżywianie jest konieczne dla ciała. Każdy kierowca – chociażby się bardzo spieszył – znajduje czas, by zatrzymać się na stacji benzynowej. Wie, że inaczej byłby zmuszony ustać w drodze. Rozumiemy to dobrze na przykładzie kierowców. Szkoda, że gdy chodzi o nasze dusze, przestajemy rozumieć rzeczy najprostsze.”

,,Myśli, powiedzenia, anegdoty – o. Piotr Rostworowski”, Marzena Florkowska, wyd. Tyniec, Kraków 2004

,,Powinniśmy modlić się do Boga, pukać do drzwi, do serca Boga, aby dał nam powołania; modlić się bardzo usilnie, z wielką determinacją, z wielkim przekonaniem, również dlatego, że Bóg nie zamyka się na usilną, wytrwałą, ufną modlitwę, nawet jeśli pozwala, byśmy czekali – jak Saul – dłużej, niż przewidywaliśmy.”

Benedykt XVI

Z książki Jana Pawła II, Pamięć i tożsamość, 23 II 2005:

,,Patriotyzm oznacza umiłowanie tego, co ojczyste: umiłowanie historii, tradycji, języka czy samego krajobrazu ojczystego. Jest to miłość, która obejmuje również dzieła rodaków i owoce ich geniuszu. Próbą dla tego umiłowania staje się każde zagrożenie tego dobra, jakim jest ojczyzna. Nasze dzieje uczą, że Polacy byli zawsze zdolni do wielkich ofiar dla zachowania tego dobra albo też dla jego odzyskania.”