Prywatnych aniołów mam…

Nowy adres zamieszkania wiąże się z tym, że z pewnymi osobami i miejscami dotychczas dobrze znanymi trzeba się pożegnać. Właśnie dziś oficjalnie rozstałem się z ,,moimi” babciami i dziadkami z Domu Pomocy Społecznej. Miejsce o tyle dla mnie ważne, że w każdą sobotę – od ponad dwóch lat ze wszystkimi, a z większością nawet od czterech – spotykaliśmy się razem przy ołtarzu i przy stole. Dziś po raz pierwszy przy ołtarzu w oratorium stanął ktoś inny, a przy stole usiadłem dziś po raz ostatni jako duszpasterz i kapelan tego miejsca. Jeśli kiedykolwiek tam jeszcze pójdę, pójdę już tylko jako gość.

Te cztery lata spędzone na oddziale dla dzieci i dwa lata na oddziale dla dorosłych to dla mnie ważny czas, choć ktoś mógłby zapytać o to, jak w pracy z osobami starszymi i chorymi odnaleźć pijarski charyzmat. Ja chyba go odnalazłem. Z bliska obserwowałem przecież to, jak ludzie starsi na powrót stają się jak małe dzieci. Coraz mniej samodzielni, coraz bardziej zdani na pomoc innych.

To był dobry czas. Z sentymentem będę wspominał godziny tam spędzone. A najbardziej cieszę się z tego, że będąc tam, mogłem z bliska towarzyszyć niektórym w ich odchodzeniu. Cieszę się, że każda z ośmiu osób, które przez ten czas odeszły, została dzięki mojej kapłańskiej posłudze wcześniej zaopatrzona w święte sakramenty. Każdej z tych osób dałem przepustkę do nieba i mocno wierzę, że gdzieś tam mam teraz kilku swoich prywatnych aniołów. Mocno w to wierzę.

Ojca Dawida i diakona Darka, którzy dziś przejęli duchową pieczę nad tym miejscem i wszystkich Mieszkańców i Pracowników tego Domu powierzam Waszej modlitewnej pamięci.