O kapłańskiej twórczości własnej słów kilka…

Słyszałem kiedyś o pewnym biskupie z jednej z polskich diecezji, który w niedzielne poranki wsiadał w swój samochód i odwiedzał różne parafie diecezji. Niezapowiedziany…

Nie miało to nic wspólnego z urzędową wizytacją. Hierarcha ponoć w cywilnym stroju stawał w kościołach gdzieś za filarem czy pod chórem i przysłuchiwał się głoszonym przez księży kazaniom. W ciągu jednej niedzieli potrafił pojawić się w kilku parafiach jakiegoś dekanatu.

Przyznam, że też lubię sobie czasem nawiedzać różne krakowskie kościoły. Oczywiście, nie w niedzielę, bo wtedy mam najwięcej zajęć, ale w dni powszednie i owszem…

Wśród wielu kościołów, które polubiłem jest też jeden taki wyjątkowy. A to za sprawą księży, którzy tam posługują. Ilekroć tam jestem (a zaglądam tam często, bo trwa tam całodzienna adoracja), słyszę w czasie Mszy św. niezrozumiałe dla mnie teksty liturgiczne.

Na przykład zamiast: ,,Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę przyjął Bóg Ojciec Wszechmogący” celebrans mówi: ,,Módlmy się, aby naszą wspólną ofiarę przyjął Bóg Ojciec Wszechmogący.” Kolejny przykład: W mszale napisano: ,,Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie..”, a w czasie Mszy św. w tym kościele słyszę: ,,Przez Niego, z Nim i w Nim…” Przyzwyczailiśmy się do: ,,Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata..”, a tam ksiądz bez żadnych skrupułów recytuje: ,,Oto Jezus Chrystus, Mesjasz, Syn Boży, który gładzi nasze grzechy.”

Choć lubię ten kościół, z Eucharystii wychodzę zniesmaczony. Fakt, nie przyłapałem nigdy nikogo na zmianie słów konsekracji (Msza byłaby wtedy nieważna), ale i tak teksty liturgiczne po coś są. Nie wolno w czasie Mszy św. zastępować ich twórczością własną. Kapłan może swoją erudycją pochwalić się np. we wstępie do Mszy św., w jakimś komentarzu czy w homilii, ale tekstów mszalnych zmieniać mu nie wolno. Boję się tej twórczej samowoli niektórych kapłanów.

Eucharystia to jedno. Podobny problem spotkać można też w konfesjonale. Nieraz zdarzyło mi się, że klęcząc przy jednym czy drugim konfesjonale musiałem prosić spowiednika, aby powoli i dokładnie drugi raz wypowiedział sakramentalną formułę rozgrzeszenia, bo pierwsza była po prostu zła. W konfesjonale też nie ma miejsca na własne słowne układanki. Formuła spowiedzi nie może być zakończona inaczej jak tylko: ,,I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.” A słyszałem już różne wersje. Np. ,, I ja rozgrzeszam cię ze wszystkich twoich grzechów.”

Jeśli zdarza się, że idę do spowiedzi nie do własnego spowiednika, ale do innego kapłana i słyszę w ramach rozgrzeszenia twórczość własną, od razu mówię, że formuła rozgrzeszenia jest inna. Reakcje spowiedników bywają bardzo różne. Ale przecież od tego zależy ważność mojej spowiedzi.

Co w przypadku, kiedy ktoś odchodzi od konfesjonału po usłyszeniu niewłaściwej formuły rozgrzeszenia? Zapytałem kiedyś o to mojego księdza profesora od spowiednictwa. Okazuje się, że … taka spowiedź jest nieważna, jednak całą winę zaciąga za to spowiednik. Osoba ,,wyspowiadana”, jeśli niczego nieświadoma przystępuje do Komunii św., nie popełnia grzechu świętokradztwa. Trudno przecież mówić o grzechu ciężkim, jeśli nie ma świadomości.

Niestety, nie tylko z własnego doświadczenia wiem, że ten problem obecny jest w niejednym krakowskim kościele. Może warto, żebyśmy jako penitenci nauczyli się na pamięć tego jednego ostatniego zdania z formuły rozgrzeszenia. I może warto – jeśli usłyszymy, że ksiądz coś po swojemu haftuje (a usłyszymy, bo ostatnie zdanie ksiądz zwykle odmawia na głos) – byśmy po prostu zwrócili spowiednikowi uwagę.

Nie ma nic gorszego od nieświadomego chrześcijanina… Pogłębiajmy więc naszą świadomość. Szczególnie w tak ważnych kwestiach, jak sakramenty święte.