O problemach współczesnej rodziny…
Po raz pierwszy w mojej pracy nauczycielskiej uczę klasy szóste. Wcześniej uczyłem i młodsze i starsze, szóstych dotąd jeszcze nigdy. Już na pierwszej lekcji poprosiłem uczniów, aby zastanowili się nad tym, o czym chcieliby – w ramach lekcji ale poza materiałem z programu – porozmawiać. Rozdałem kartki, prosząc, by anonimowo zapisali tematy, które ich interesują
W jednej z klas, na dwudziestu pięciu uczniów, aż jedenastu napisało coś, czemu możemy nadać wspólny mianownik w postaci pytania: Dlaczego Msza św. jest nudna?
Przyznam, że trochę mnie to zastanowiło. Gdyby takie pytanie postawiły dwie, trzy osoby, pewnie bym się nad tym nawet nie zastanawiał. Tymczasem blisko połowa klasy porusza ten temat jako problemowy.
Oczywiście, będzie trzeba do tego tematu wrócić i to im szybciej, tym lepiej. 
Zastanawiam się, jakie jeszcze pytania (nie koniecznie do katechety) kryją się w głowach tych młodych ludzi. Bo przecież właśnie ten etap ich życia najbardziej obfituje w różnego rodzaju poszukiwania. Niestety, życie pokazuje, że głównym źródłem poszukiwania odpowiedzi jest Internet albo jakieś kolorowe, skierowane do młodzieży tzw. brukowe gazety.
W jednej z nich, przyniesionej do szkoły przez moją uczennicę, wyczytałem ostatnio tekst jakiegoś pseudopsychologa, zachęcający do wczesnej inicjacji seksualnej. I tę gazetę czytała dwunastolatka…
Kiedyś źródłem informacji – obok mądrych książek, szkoły i nauczycieli – byli dla dzieci przede wszystkim rodzice. Dziś coraz częściej komunikacja na linii rodzic – dziecko przypomina bardziej wymianę informacji niż rozmowę: (wynieś śmieci, kupiłam bułki, wychodzę…, itp.) Że o wspólnym spędzaniu czasu np. przed telewizorem czy przy grach planszowych nie wspomnę. Rodziny, które takie wspólne spotkania kultywują, należą do mniejszości. A co z większością? Nie chcę być złym prorokiem, ale jestem przekonany, że w wielu rodzinach dzisiejszy model wychowania będzie w przyszłości odbijał się czkawką.
Szczerze? Jeszcze nie tak dawno kończyłam podstawówkę – 5 lat temu. I wiem jak wygląda edukacja na lekcjach religii w moim mieście: w podstawówce- „kucie” modlitw, w gimnazjum – sprawdzian ze znajomości skrótów i odnośników biblijnych i modlitwy znów, liceum – sprawdzian 1) z dekalogu, 2) religii świata 3) rodzina/małżeństwo/seks/homofobia/eutanazja/aborcja itp.
Powiem szczerze, że nie było czasu na zadawanie pytań, które nas interesowały. Katecheci nie chcieli słuchać odmiennego zdania młodych ludzi, tłumacząc wszystko: „tak jest i koniec-masz sie podporządkować”.
Zastanawiam się gdzie tak naprawdę rozwija się moja wiara, bo do żadnej wspólnoty nie należę, lekcje religii wyglądały tak a nie inaczej, rodzice wierzą-nie praktykują, a temat kościoła i wiary to temat tabu w mojej rodzinie.
Czasu nie cofnę, ale życzyłabym sobie, żeby chociaż moje dzieci uczył taki człowiek jak ojciec, który jak widać nie chce TYLKO realizować programu katechetycznego, ale chce czegoś nauczyć.
Rodziców moich nie zmienię, walczyć z nimi też nie będę o zmianę poglądów, a cieszę sie, że kiedy mam już te upragnione 18 lat w końcu przestali zakazywać prawdziwej wiary.
Ja pomodlę się o łaski dla Ojca w tym nowym roku szkolnym/katechetycznym, a ze swojej strony proszę o to samo, żeby tej wiary mi nie zabrakło i żebym miała siły „walczyć” z ateizmem rodziców, własnego chłopaka i iść pod prąd !
Pozdrawiam! 🙂
Będę pamiętał…
ja również będę pamiętał w modlitwie o o.Piotrze i anaako 🙂 pod prąd!