Samemu trzeba być w porządku…

Ewangelia wg św. Mateusza 18,15-20.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Gdy brat twój zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik. Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie. Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwóch z was na ziemi zgodnie o coś prosić będzie, to wszystko otrzymają od mojego Ojca, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich».

Najtrudniejszy pierwszy krok – śpiewała przed laty Anna Jantar. Słowa tej piosenki pasują bardzo do dzisiejszej Ewangelii. Dziś Jezus mówi o upominaniu braterskim i jako pierwszy stopień wskazuje upomnienie brata w cztery oczy.

To bardzo trudne, najtrudniejsze w tym trzystopniowym procesie upominania. O wiele łatwiej jest upominać przy świadkach. Jeszcze łatwiej ,,upominać” winnego za jego plecami. A tutaj warto zapamiętać jedną zasadę: Kto plotkuje z tobą, na pewno będzie plotkował i o tobie.

Dlaczego to upominanie w cztery oczy jest takie trudne? Jednym z powodów jest na pewno to, że moralne prawo do upominania mają tylko ci z nas, którzy sami w danej dziedzinie życia są w porządku. Trzeba samemu być OK, aby komuś móc wytykać jego błędy i domagać się od niego zmiany postępowania. Jeśli rodzice upominają swoje dzieci za to, że te nie chodzą do kościoła, a sami takich praktyk nie mają głęboko zakodowanych w sobie, upominanie takie szybko stanie się raczej zarzewiem sporu niż wezwaniem do nawrócenia.

Warto o tym pamiętać w codziennym rachunku sumienia. I warto chociaż czasem robić sobie rachunek sumienia także z braku braterskiego napominania.